یکی از اعضای دفتر امام خمینی(ره) در نجف اشرف روایت می‌کند که امام در سجده آخر نماز، ذکری آهسته می‌گفتند که شنیده نمی‌شد. پس از پرسش، امام دعایی عارفانه را آشکار کرد که حکایت از دل‌کَندن از دنیا و آمادگی برای مرگ داشت.
به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، کتاب «داستان‌هایی از علما» به قلم علیرضا خاتمی شامل ماجراها و نکته‌های آموزنده از زندگی علما و دانشمندان دینی است که در شماره‌های گوناگون تقدیم شما فرهیختگان می‌شود.
ذکر سجده آخر
بنابر روایت حوزه، حجت‌الاسلام و المسلمین ناصری از اعضای دفتر امام خمینی (رض ) در نجف اشرف می گوید:
امام (رض) در سجده آخر نمازشان ذکری را بطوری آهسته می خواندند که هر قدر من دقّت می کردم نمی شنیدم که چه ذکری است.
تا اینکه یک روز که با امام (رض ) پس از زیارت حرم آقا امام امیرالمؤمنین علیه السلام در حال بازگشت بودیم در مسیر راه از ایشان سؤال کردم:
آقا! در سجده آخر نمازتان، ذکری را آهسته می گویید. این ذکر چیست؟
آقا فرمودند:
اَللّهُمَّ ارزُقنی التَّجافی عَن دارِ الغرُورِ وَ الاِنابَهِ اِلی دارِ الخُلود وَ الاِستِعداد لِلمَوت قَبلَ حُلول الفَوت.
دعا بفرمائید.
مرحوم آقای محدّث قمی برای فرزندش نقل کرده است:
وقتی کتاب منازل الآخره را تألیف و چاپ کردم یک نسخه از آن به دست شیخ عبدالرّزّاق مسئله‌گو که همیشه قبل از ظهر در صحن مطهّر حضرت معصومه علیها السلام مسئله می گفت، رسید.
مرحوم پدرم کربلایی محمّدرضا از علاقمندان شیخ عبدالرّزّاق بود و هر روز در مجلس او حاضر می شد.
شیخ عبدالرّزّاق روزها کتاب منازل الآخره را برای مستمعین می خواند.
یک روز پدرم به خانه آمد و گفت:
شیخ عبّاس ! کاش مثل این شیخ عبدالرّزّاق مسئله گو می شدی و می توانستی این کتاب را که امروز برای ما خواند بخوانی ! چند بار خواستم بگویم: آن کتاب از آثار و تألیفات من است. امّا خودداری کردم. چیزی نگفتم.
فقط گفتم: دعا بفرمایید خداوند توفیقی عنایت فرماید.
نشریّه نصیحت: شماره ۸۶، ص ۲، ۳۰/۳/۱۳۷۳.
