باستان‌شناسان در نزدیکی بیت‌المقدس، بقایای یک فرد زنجیرشده را در قبری مربوط به دوران بیزانس کشف کردند. اما این کشف تاریخی یک شگفتی غیرمنتظره نیز به همراه داشت: این‌که این فرد یک زن بوده است.
به گزارش مجله اینترنتی خونه، گروهی از باستان‌شناسان در جریان کاوش در مجموعه‌ای از سرداب‌های یک صومعه بیزانسی در «خیرُبت المصانی»، واقع در ۳ کیلومتری شمال غربی شهر قدیمی بیت‌المقدس، اسکلت‌های چندین مرد، زن و کودک را یافتند.
بنابر گزارش یورونیوز، در میان این کشفیات، یک گور حاوی بقایای فردی بود که به طرز مرموزی به زنجیر کشیده شده بود.
در ابتدا اداره آثار باستانی اسرائیل که مسئولیت این حفاری را بر عهده داشت جنسیت این فرد را مرد اعلام کرد. اما بررسی‌های علمی جدید، این فرضیه را رد کرده است.
پژوهشگران معتقدند که این زنجیرها نه به دلایل مجرمانه، بلکه به عنوان بخشی از سبک زندگی زاهدانه و ریاضتی این فرد استفاده شده است.
چرا زنجیرها به عنوان ریاضت مذهبی استفاده می‌شدند؟
پس از آنکه مسیحیت در سال ۳۸۰ میلادی به عنوان دین رسمی امپراتوری روم پذیرفته شد، رشد صومعه‌ها و شیوه‌های زاهدانه مذهبی در سراسر قلمرو روم شرقی شتاب گرفت.
در نتیجه این تغییر، بسیاری از راهبان برای دوری از لذات دنیوی و تمرکز بر عبادت، روش‌هایی افراطی را در پیش گرفتند.
یکی از رایج‌ترین روش‌های ریاضت مذهبی زندگی بر روی ستون‌های بلند همراه با دعا و موعظه بود. همچنین بسیاری از زاهدان زنجیرهایی سنگین را به بدن خود می‌بستند تا حرکات فیزیکی خود را محدود کنند و به این ترتیب، روح خود را از تعلقات دنیوی رها سازند.
دانشمندان با بررسی استخوان‌های فرد یافت‌شده در گور متوجه شدند برخلاف تصور اولیه، وی یک زن بوده است.
الیزابتا بوارِتو، باستان‌شناس در مؤسسه وایزمن در اسرائیل و یکی از نویسندگان این پژوهش، در این باره گفت: «استفاده از زنجیر در میان زاهدان مرد کاملاً مستند شده است، اما نمونه‌های مربوط به زنان بسیار نادرتر است.»
تحلیل‌های علمی نشان داد که این زن در هنگام مرگ بین ۳۰ تا ۶۰ سال سن داشته است. به دلیل شرایط نامناسب بقایای استخوان‌ها، پژوهشگران از مینای دندان وی استفاده کردند تا جنسیت او را تعیین کنند.
تاریخ‌نگاران از وجود زنان زاهد در دوران بیزانس، به‌ویژه در میان زنان طبقه اشراف از قرن چهارم میلادی به بعد، خبر داده‌اند.
دکتر بوارِتو در این خصوص می‌گوید: «زنان زاهد معمولاً مسیرهای معنوی متفاوتی را نسبت به مردان انتخاب می‌کردند. دعا، روزه و مراقبه بخش اصلی ریاضت آن‌ها بود، اما استفاده از زنجیرهای سنگین برای محدود کردن بدن یک روش بسیار افراطی محسوب می‌شد.»
وی افزود که زنجیرها در واقع ابزاری برای کنترل نیازهای جسمانی بودند تا روح بتواند به طور کامل بر پرستش و ارتباط با خدا متمرکز شود.
به گفته پژوهشگران، دفن شدن این زن همراه با زنجیرها نشان می‌دهد که این زنجیرها بخش جدایی‌ناپذیر از هویت او به عنوان یک زاهد بوده‌اند.
خانم بوارِتو در این باره گفت: « این دفن غیرمعمول احتمالاً تلاشی برای تجلیل از زندگی زاهدانه او بوده است تا تعهد معنوی او حتی پس از مرگ نیز مورد احترام قرار گیرد.»
باستان‌شناسان می‌گویند هرچند در گذشته نیز نمونه‌هایی از مدفون شدن راهبان زنجیرشده کشف شده است، اما این مورد یکی از معدود نمونه‌های شناخته‌شده مربوط به زنان است.
۴٧٢٣۶
