همه عبادات را کرده باشی، اگر ایمانت نباشد چه مصرف؟ می‌ترسم ایمان از دست برود. سبب از دست رفتنش چه چیز است؟ یکی این است که می‌ترسم اصل اعتقاد، تصوری نه یقینی باشد. این می‌رود و همراهت نمی‌آید و یکی کثرت گناه.
به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، علامه شیخ جعفر شوشتری، از علمای برجسته خوزستان است که در حدود ۱۵۰ سال پیش می‌زیست. او صاحب کتاب معروف «خصائص الحسینیه» است. شیخ عباس قمی درباره مقام علامه شیخ جعفر شوشتر می‌نویسد: «جلالت شأنش زیاده از آن است که ذکر شود.»
بنابر روایت خبرگزاری بین المللی قرآن، برخی پژوهشگران معاصر درباره کلام تأثیرگذار شیخ شوشتری نوشته‌اند: «به‌طور کلی شیوه شیخ سخن گفتن با دل‌هاست و به همین دلیل، کشش ویژه‌ای در کلام اوست.» (سنگری، عاشورانگاران، ج ۲، ص ۵۲، ۶۸ و ۶۹). همچنین گفته شده بخشی از اطلاعاتی که در کتاب‌های آیت‌الله شیخ جعفر شوشتری موجود است، محصول الهام‌های او هستند.
مرحوم حاج شیخ جعفر، در سال ۱۲۳۰ هجری قمری شوشتر متولد شد و پس از خواندن مقدمات و ادبیات به نجف اشرف مهاجرت کرد و در این شهر و همچنین در کربلا از محضر علمای آن دوران بهره برد و چند سالی نیز از درس شیخ مرتضی انصاری استفاده کرد. او بعد از بازگشت به شوشتر مرجع تقلید مردم خوزستان شد.
شیخ جعفر شوشتری در سال ۱۳۰۳ هجری قمری یعنی در ۷۳ سالگی وفات یافت و پیکر او در نجف اشرف به خاک سپرده شد.
نسخه‌های خطی برخی از منابر شیخ جعفر شوشتری هنوز چاپ نشده است. از این نسخه‌ها قطعات کوتاهی انتخاب شده است که در ایام ماه رمضان برای نخستین بار در ایکنای خوزستان انتشار می‌یابد.
عمده منظوری که است کار ماها همه محل واهمه است، واهمه از برای همه. «اللّهمَّ إنّی أسئَلُک ایمانَاً لا أجَل لَه دُون لِقائک» یعنی: خداوندا ایمانی می‌خواهم که وعده نداشته باشد. می‌ترسم ایمانم وعده داشته باشد. وقتی که می‌برندت، آن وقت بی‌ایمان می‌روی، مغرور به عملت چطوری می‌شوی؟ همه عبادات را کرده باشی، اگر ایمانت نباشد چه مصرف؟ «رَبَّنَا لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنَا»(آل عمران، ۸).
می‌ترسم کار ما به جایی برسد که توحید از ما برود، اگرچه تاب عذاب یک ساعت را هم نداری. اگر مخیرت بکنند با مخلد بودن یا هزار سال، می‌ترسم ایمان از دست برود. سبب از دست رفتنش چه چیز است؟ یکی این است که می‌ترسم اصل اعتقاد، تصوری نه یقینی باشد. این می‌رود و همراهت نمی‌آید.
یکی کثرت گناه. هر گناهی یک نقطه سیاهی عمل می‌آورد. توبه کردی، می‌رود. توبه نکردی، به گناهی دیگر باز نقطه‌ای سیاه.
