موزه سینمای ایران، یک بنای تاریخی یا مجموعه‌ای از اسناد و اشیای قدیمی نیست و حافظه زنده هنر هفتم در این سرزمین است. این موزه همچون آئینه‌ای تمام‌نما، بازتاب‌دهنده شکوه، افتخارات و میراث فرهنگی سینمای ایران است؛ گنجینه‌ای بی‌بدیل که یادگارهای ارزشمند نسل‌های مختلف سینماگران این مرز و بوم را در خود جای داده است.
از زمان تأسیس این موزه تاکنون، دوره‌های مختلفی بر آن گذشته و هر دوره به غنای آن افزوده است. نخستین مدیر این مجموعه، زنده‌یاد عزت‌الله انتظامی، با بینشی ژرف و عشقی بی‌دریغ به هنر، بنیان‌های اولیه این خانه را مستحکم کرد. پس از او نیز هر مدیری که بر این مسند نشست، گامی در مسیر اعتلای این مجموعه برداشت. موزه سینما خانه همه هنرمندان ایران است؛ مأمنی که یاد و خاطره بزرگان سینما را همواره زنده نگه داشته است.
یکی از رسالت‌های مهم این موزه، برگزاری آیین‌های نکوداشت و یادبود مفاخر سینمای ایران بوده و هست. در طول سالیان، این خانه خاطرات میزبان مراسم‌هایی بوده که در آن‌ها از چهره‌های ماندگار سینمای ایران تقدیر شده و نام و یاد آنان در تاریخ این هنر ثبت شده است. اما در کنار این رویدادهای ارزشمند، موزه سینما در دهه اخیر به مرکزی پویا و تأثیرگذار بدل شده که نقشی مهم در حیات فرهنگی و هنری کشور ایفا کرده است. در این میان، بی‌تردید یکی از افرادی که نقشی انکارناپذیر در اعتلای آن داشته، سرکارخانم سپیده حیدرآبادی است.
خانم حیدرآبادی، که بیش از یک دهه در موزه سینما فعالیت داشت، بانویی سخت‌کوش، متعهد و عاشق سینما بود که با پشتکاری ستودنی و نگاهی ژرف، موزه را زنده‌تر از همیشه ساخت. او با نگاه خاص و ویژه اش بر گنجینه‌های ارزشمند این مجموعه افزود و روحی تازه در فضای این خانه تاریخی دمید. تلاش‌های او در بخش روابط عمومی موجب شد که موزه سینما از یک مکان صرفاً نمادین به نهادی فرهنگی و تأثیرگذار بدل شود؛ مجموعه‌ای که مقصدی برای بازدید علاقه‌مندان و مرکزی برای تعامل، پژوهش و الهام‌گیری سینماگران شد.
او با نگاهی تلفیقی از هنر و مدیریت، ساختار روابط عمومی موزه را در چند سال گذشته متحول کرد تا بازدیدکنندگان نه فقط با تاریخچه‌ای ایستا، بلکه با جریان زنده و پویای سینما روبه‌رو شوند. بااین‌حال، در کمال شگفتی، او در روزهای پایانی سال موزه را ترک می کند، بی‌آنکه تقدیری درخور از زحمات و خدمات ارزنده‌اش به عمل آید. پرسش اینجاست که چگونه می‌توان فردی را که سال‌ها با تمام وجود در خدمت این موزه بوده، از زحمات و خدمات ارزنده‌اش تقدیر به عمل آید؟ آیا شایسته نیست که مسئولان سینمایی با نگاهی دقیق‌تر و منصفانه‌تر به این موضوع بنگرند و از دانش، تجربه و دغدغه‌های مدیری توانمند همچنان بهره ببرند؟
موزه سینمای ایران، به‌عنوان میراثی ارزشمند، نیازمند افرادی است که ارزش واقعی آن را درک کنند و با تعهد و عشق، از این گنجینه گران‌بها حفاظت کنند. چنین جایگاهی نباید محل آزمون و خطا باشد، بلکه باید امانت‌دارانی دلسوز و آگاه بر مسند آن قرار گیرند تا همچنان شکوه و عظمت این مجموعه حفظ شود و نسل‌های آینده نیز از این میراث گران‌سنگ بهره‌مند گردند.
۵۷۵۷
