در حیاط آستانهی خورشید، جایی که سکوت، احترام میپوشد و باد، آهسته سلام میدهد، شاعران گرد هم آمدند تا واژههایشان را به زیارت ببرند. پیشهمایش جشنوارهی شعر آیینی حضرت سید علاءالدین حسین(ع)، محفلی برای خواندن شعر ومیعادگاهی برای نذر دلها و زبانها بود؛ جایی که شعر، نه وسیلهی بیان، بلکه خودِ ارادت شد.