تکرار تلخ تعرض در مدارس پسرانه ؛با سکوت اولیا یا ترس دانش‌آموزان؟
پونه شیرازی: چه کسی باید پاسخگو باشد؟ پاسخگوی تنبیه که نه! آزار و تعرض جسمی و روانی پسرهای کوچک ۱۱-۱۰ ساله در مدرسه‌ای در شهر ری به بهانه ساختگی "تنبیه دوران سربازی " که مثلا پسرها باید برای آن آماده شوند.
چرا همچنان خبر تلخ تعرض معلم بیمار به دانش‌آموزان پسر را در قلب پایتخت با تمام هشدارها و آموزه‌ها به والدین و نیز با وجود تعهد اولیای غالبا شریف مدارس باز هم باید بشنویم؟
چرا پدرها و مادرها آنقدر که لازم است فرزندان‌شان را پیش از ورود به فضای مدرسه آگاه نمی‌کنند تا زنگ خطرها را بشنوند و والدین‌شان را مطلع کنند؟ و چرا همچنان والدینی هستند که از افشاگری برای حذف افراد ناامن و خطرناک که پوشش امن آموزگار را به تن کرده‌اند سر باز می‌زنند؟
دکتر علی نیک جو، روانپزشک و روانکاو به بهانه انتشار خبر تعرض معلمی در مدرسه پسرانه‌ای در شهر ری می‌گوید: این موضوع از چند نظر اهمیت دارد از جمله اینکه معلم‌ها هم در زمان جذب و هم در طول خدمت‌شان باید از نظر روانشناختی ارزیابی شوند. چون هر نوع نعرض جسمی، زبانی، کلامی و حسی در دانش‌آموزان می‌تواند عوارض درازمدتی را بجا گذارد.
وی تاکید می‌کند: والدین نباید شرم داشته باشند از اینکه فرزندشان مورد تعرض واقع شده و بهمین دلیل از ثبت شکایت نسبت به شخص متعرض سریاز بزنند. این یعنی شرمی را والدین به فرزندشان که خودش دچار احساس گناه است منتقل می‌کنند. یعنی بجای اینکه شجاعت را به فرزندشان منتقل کنند عملا زبونی را انتقال می‌دهند.
این روانپزشک می‌افزاید: والدین باید از قبل آگاهی در حوزه زندگی جنسی را به فرزندشان منتقل کنند و اینکه هیچ‌کس نباید به بخش‌های خصوص بدن آنها دست بزند و اینکه در صورت این اتفاق فرزندشان باید موضوع را با چه کسی مطرح کند.
وی اضافه می‌کند: اتفاقاتی از این دست می‌تواند کودک را دچار افت درسی، خشم و کابوس‌های شبانه کند. همچنین در دراز مدت، زندگی جنسی، روابط و صمیمیت آنها را تحت تاثیر قرار خواهد داد و آنها را دچار دردهای بدنی هم خواهد کرد. پس ضروری است روان‌درمانگری توانمند به این کودکان کمک کند تا آنها بتوانند ابراز خشم کنند، بار گناه و شرم را از خود دور کنند و بتوانند در فضای امنی نفس بکشند تا ضربه اولیه از آنها دور شود.
