رئیس افسانه‌ای گروه فولکس‌واگن، با ایده‌ای که روی پاکت نامه‌ای در قطار سریع‌السیر ژاپن کشید، انقلابی در دنیای خودروسازی به پا کرد. فردیناند پی‌ئِک نوه‌ی فردیناند پورشه، هم در مهندسی خودرو و هم در مدیریت شرکت‌های خودروسازی، تاریخ‌ساز بود.
به گزارش خبرگزاری مجله اینترنتی خونه، به نقل از پدال، فردیناند کارل پی‌ئک (Ferdinand Piëch)، متولد ۱۷ آوریل ۱۹۳۷ در وین، از کودکی شیفته فناوری بود و این اشتیاق، مسیر زندگی‌اش را شکل داد. او که مهندسی مکانیک را در زوریخ خواند، کار خود را در پورشه آغاز و نقشی کلیدی در توسعه پورشه ۹۱۷ افسانه‌ای ایفا کرد. وی با نوآوری‌هایی مانند موتور پنج سیلندر، فناوری TDI و سیستم چهارچرخ محرک کواترو، نام خود را در آئودی هم جاودانه کرد. سپس در سال ۱۹۹۳، پی‌ئک به‌عنوان رئیس هیئت‌مدیره فولکس‌واگن منصوب و به یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های صنعت خودرو تبدیل شد. خرید لامبورگینی، بنتلی، بوگاتی، اشکودا، سیات و آئودی توسط فولکس‌واگن، در زمان مدیریت او انجام شد. پی‌ئک تا پایان عمر در سال ۲۰۱۹ ریاست هیئت مدیره این گروه را در اختیار داشت.
در سال ۱۹۹۷، هنگام سفر با قطار سریع‌السیر شینکانسن بین توکیو و ناگویا، جرقه‌ای در ذهن پی‌ئک زده شد. او در گفت‌وگو با «کارل هاینتس نویمان»، رئیس وقت توسعه پیشرانه‌های فولکس‌واگن، طرح اولیه از یک موتور ۱۸ سیلندر را روی پشت یک پاکت نامه کشید. این ایده جسورانه و بی‌سابقه، پایه‌گذار پیشرانه‌ای شد که بعدها به موتور W۱۶ افسانه‌ای بوگاتی تبدیل رسید.
پی‌ئک رؤیای خودرویی با ۱۰۰۰ اسب بخار و سرعت ۴۰۰ کیلومتر برساعت را در سر داشت که نه‌تنها عملکردی بی‌نظیر داشته باشد، بلکه راحتی و کارایی یک گرند تورر لوکس را نیز حفظ کند. این هدف، نیازمند رویکردی کاملاً جدید در مهندسی بود، چراکه هیچ پلت‌فرم موجودی نمی‌توانست چنین مشخصاتی را پشتیبانی کند.
پی‌ئک برای تحقق این رؤیا به دنبال برندی بود که بتواند تجسم جاه‌طلبی او باشد. او ابتدا به بنتلی و رولزرویس فکر کرد، اما در تعطیلات عید پاک ۱۹۹۷، پسرش گرگور با اصرار برای خرید یک مدل اسباب‌بازی از بوگاتی تایپ ۵۷ آتلانتیک، ذهن او را روشن کرد. بوگاتی، نامی به‌عنوان مترادف با پرفورمنس و تجمل، انتخابی بی‌نقص برای این پروژه محسوب می‌شد. در ۵ می ۱۹۹۸، حقوق تجاری بوگاتی خریداری شد و قراردادهای مربوطه امضا شدند. پی‌ئک سپس از دوست خود، جورجتو جوجارو، طراح مشهور ایتال‌دیزاین، خواست تا کانسپتی برای این رؤیا طراحی کند. جوجارو که پیش‌تر EB۱۱۲ را برای بوگاتی تحت مدیریت «رومانو آرتیولی» طراحی کرده بود (اما به دلیل مشکلات مالی تولید نشد)، پایه‌ای برای اولین «بوگاتی-فولکس‌واگن» را فراهم کرد.
نتیجه این همکاری، بوگاتی EB ۱۱۸ بود؛ یک کوپه دو در که نامش به موتور ۱۸ سیلندر اشاره داشت و در سپتامبر ۱۹۹۸ در نمایشگاه خودروی پاریس رونمایی شد و مخاطبان را شگفت‌زده کرد. در مارس ۱۹۹۹ نیز بوگاتی EB۲۱۸، یک سدان لوکس با همان موتور ۱۸ سیلندر، در نمایشگاه ژنو معرفی شد. در سپتامبر همان سال، کانسپتی با نام شیرون ۱۸.۳ در نمایشگاه فرانکفورت به نمایش درآمد که برخلاف دو کانسپت قبلی، سوپراسپرتی موتور وسط بود ولی از همان پیشرانهٔ W۱۸ استفاده می‌کرد. درنهایت، در اکتبر ۱۹۹۹، کانسپت ویرون ۱۸.۴ در نمایشگاه توکیو رونمایی شد که پایه‌گذار هایپرکار تولیدی نهایی بوگاتی شد.
طراحی این خودرو برخلاف مدل‌های قبلی که توسط جوجارو خلق شده بودند، تحت نظارت «هارتموت وارکوس» توسط «یوزف کابان»، طراح جوان اهل جمهوری چک شکل گرفت. در سال ۲۰۰۰، پی‌ئک اعلام کرد که بوگاتی خودرویی تولیدی با ۱۰۰۰ اسب بخار و سرعت بیش از ۴۰۰ کیلومتر در ساعت خواهد ساخت اما چالش اصلی این پروژه فقط در بخش فنی نبود زیرا پی‌ئک می‌خواست خودرویی بسازد که صبح‌ها بتواند ۴۰۰ کیلومتر در ساعت سرعت بگیرد و عصر همان روز، با راحتی و تجملی بی‌نقص، همسرش را به اپرا ببرد. او هدفش را این‌گونه تعریف کرد:
بوگاتی باید خارق‌العاده، بی‌همتا و بی‌نظیر باشد. هر خودرو باید منحصربه‌فرد و غیرقابل‌مقایسه باشد
در سال ۲۰۰۵ سرانجام رؤیای پی‌ئک به حقیقت پیوست. بوگاتی ویرون با حداکثر سرعت ۴۰۷ کیلومتر در ساعت شتاب صفرتاصد ۲.۵ ثانیه، به‌عنوان سریع‌ترین خودروی تولیدی جهان رونمایی شد و استانداردهای جدیدی در پرفورمنس، سرعت و تجمل تعریف کرد. ویرون فراتر از اعداد و ارقام، تجسم پیگیری بی‌امان پی‌ئک برای کمال بود. حتی امروز با وجود گذشت دو دهه، میراث ویرون همچنان بی‌رقیب است. این خودرو نه‌تنها یک شگفتی فنی، بلکه انقلابی در تعریف خودروهای هایپرکار بود. فردیناند پی‌ئک، بوگاتی را به اوج مهندسی خودرو بازگرداند و جایگاه تاریخی این برند را به‌عنوان نماد پرفورمنس و تجمل احیا کرد. همه‌چیز از اراده تسلیم‌ناپذیر او برای خلق اثری خارق‌العاده آغاز شد.
۲۲۷۳۲۲
