امیرالمؤمنین(ع) نه از روی غفلت، بلکه از روی حکمت در برابر غصب خلافت سکوت کرد، چراکه حفظ اصل اسلام را بر گرفتن حق خود مقدم می‌دانست. او با همین سکوت، فتنه‌ای خونین را مهار کرد و وحدت امت را پاس داشت. این موضع‌گیری نه ترک واجب، بلکه اجرای دقیق‌ترِ تکلیف الهی بود.
به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ،شماره هفتم ویژه‌نامه دفع و رفع به پاسخ یکی از شبهات مربوط به غدیر پرداخته است که تقدیم شما فرهیختگان می‌شود.
بنا بر روایت حوزه نیوز این پاسخ را بخوانید:
* آیا عدم توجه حضرت علی(ع) به بازگرداندن خلافت از غاصبان، غفلت از واجب محسوب می‌شود و چرا ایشان عذر خود را اعلام نکردند؟
پاسخ این است که رفتار سیاسی امام علی (ع) در دوران خلفای قبلی نشان از هوشیاری و تقوا دارد.
امام به منظور حفظ وحدت مسلمانان و جلوگیری از تزلزل اعتقادی مسلمانان تازه وارد، سیاست سکوت و مدارا را در پیش گرفت.
سکوت امام نه از روی ترس بود، بلکه به دلیل شرایط خاص و اینکه قیام در آن زمان به ضرر اسلام تمام می‌شد.
امام خود گفته است که صبر برای حفظ وحدت و جلوگیری از ریختن خون مسلمین بهتر از هر عمل دیگری است، چون مردم تازه مسلمان بودند و دین مانند مشکی بود که با کوچکترین تکان ویران می‌شد.
سکوت امام مانع از این نبود که او از طرق مختلف حق خود را مطرح کند.
این روش‌ها شامل:
الف) برجسته کردن سوابق و شایستگی‌های خود برای خلافت،
ب) خودداری از بیعت داوطلبانه با خلفا،
ج) انتقاد از عملکرد خلفا،
د) اتمام حجت نسبت به مهاجران و انصار برای حمایت از خود.
مثال: امام در خطبه‌های نهج البلاغه، حق خود را با استناد به وصیت پیامبر(ص)، شایستگی شخصی و نسب نزدیک با پیامبر مطرح کرده است.
همچنین، در پاسخی به عمر، از فشارهای وارد شده برای بیعت اجباری یاد کرده و خود را مظلوم دانسته است.
امام با حضور در خانه‌های مهاجران و انصار، از آنان خواست تا تعهد خود به حمایت از او را نشان دهند، اما بیشتر آنان از عمل به قول خود دریغ کردند.
