ناموس فقط خانواده نیست؛ ناموس یعنی آن چیزی که هرگز نمی‌گذاری کسی به آن دست‌درازی کند؛ یعنی ایران من.
رفیق، فقط کسی نیست که با او بخندی؛ رفیق یعنی آن‌که در روزهای سخت هم کنارت بایستد و پشتت باشد. و وطن؟ وطن یعنی خانه، یعنی خاطره، یعنی کودکی و نوجوانی؛ یعنی غم و شادی، پیروزی و شکست؛ یعنی بحران و طوفان. طوفان‌هایی که، بی‌تردید ما را قوی‌تر می‌سازند.
امروز، ایرانِ ما—ناموس و وطن ما—درگیر جنگی است نابرابر. جنگی که ناجوانمردانه بر ما تحمیل شده، و هدف آن، چیزی نیست جز نابودی وطن و آوارگی اهالی این سرزمین.
تاریخ ایران را همیشه ما مردم عادی ساخته‌ایم. شاید روایت‌ها را دیگران نوشته باشند، اما حقیقت این سرزمین، تاریخ همه ما مردم معمولی است.
امروز، روز ما مردم است. روزِ کنار هم بودن، روزِ رفاقت، روزِ شنیدن و همدلی، روزِ بخشیدن و پناهِ یکدیگر بودن، روزِ زندگی کردن کنار هم و حمایت از سربازان وطن—همه آن‌ها که امروز،
مدافعِ حیثیت، غرور، و کیان ما هستند. نام ایران بر دیوار خانه ماست. اگر دیوار را هم خراب کنند، نام ایران می‌ماند— که فردا، بلند برآید آفتاب.
۴۷۴۷
